Ketil Bjørnstad aan u voorstellen, lijkt mij van enige pretentie te getuigen: natúúrlijk ken u deze veelzijdige Noor, die niet alleen als klassieke componist en pianist al meer dan zijn sporen verdiend heeft, maar die ook als literair fenomeen meer dan terecht behoorlijk wat furore maakt. De schrijver van “Ode aan de Muziek”, “Keerpunt” en “De man die op aarde rondliep” en de pianist, die al meer dan veertig jaar het ene meesterwerkje na het andere uit de mouw schudt, laat al zowat heel zijn carrière lang muziek en literatuur als een soort eeneiige tweeling doorheen zijn oeuvre dwalen en is, zonder de minste twijfel, een van de echte instituten van de hedendaagse klassiek-zonder-grenzen. Of hij nu Munch, John Donne, Bach of Ravel naar de dag van vandaag vertaalt, keer op keer levert hij prachtproducties af, die uitblinken door hun ogenschijnlijke eenvoud, hun sterke melodiciteit en hun aandoenlijke toegankelijkheid. Daar bovenop heeft de man de gave om zich te omringen met geweldige zangeressen: Anneli Drecker (de zangeres van Bel Canto) stond naast hem bij zijn “vertaling” van de gedichten van Lars Saabye Christensen en “The Nest”, Kari Bremnes werd de stem in het Munch-project, Randi Stene was deelgenote van “The Light” en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Voor dit nieuwe project kwam hij uit bij de nog jonge jazz zangeres Eva Bkerga Haugen, zelf pianiste van opleiding en stilaan een heuse reputatie opbouwend in de druk bevolkte Noorse jazz-scene en in musicalmiddens, waar ze al te zien was in producties rond Dietrich en Piaf. Bjørnstadt raakte onder de indruk van het werk van schrijfster Kjersti Annesdatter Skomsvold, één van de toekomstige groten van de Noorse literatuur, die stilaan de prijzen waarmee ze bekroond werd, nauwelijks nog op haar schoorsteenmantel kwijt kan. Ze is actief in zowat alle deeldomeinen van de literatuur, van roman en poëzie tot essay en kortverhaal en het is vooral haar taalvirtuositeit, die de aandacht trekt, als je iets van haar leest. Dat zoiets bij iemand als Bjørnstadt in het oog springt, is eigenlijk niet meer dan normaal en wat hij hier met de selectie haar werk “Litt Trist Matematikk” aanvangt is ronduit fenomenaal. Het is niet dat ik onderlegd ben in het Noors, maar het bijgevoegde boekje bevat ook de vertaling van de teksten, wat het best vergemakkelijkt om je volop te kunnen concentreren op de simpelweg indrukwekkende zang van Eva Bjerga en op de kwaliteit van de composities van Bjørnstad. Dat lijkt allemaal zo naturel, alsof er geen inspanning komt bij kijken en het uur, dat deze plaat duurt, vliegt werkelijk in een handomdraai voorbij, ook al doordat het geheel opgebouwd lijkt als een heuse voorstelling, die je zo in een klein theaterzaaltje zou kunnen deponeren. Kijk, dit durf ik nu eens zonder het minste voorbehoud aanbevelen aan elkeen, die zichzelf ook maar een klein beetje melomaan vindt!

(Dani Heyvaert)